Chcąc zmotywować do podjęcia pracy, trzeba pamiętać o tym, że:

• zarówno pozytywne, jak i negatywne emocje potrafią zakłócić proces uczenia się, dlatego najpierw należy uporać się z problemami codziennymi, by móc skupić się na nauce. Warto zatem „obgadać to, co nas gryzie” albo wprowadza w euforię;
• każdy chce mieć poczucie sprawstwa, wiedzieć, że potrafi sam coś osiągnąć, dlatego należy wdrażać od najmłodszych lat do samodzielności, która buduje poczucie wartości dziecka, a później dorosłego. Nie odrabiaj lekcji z dzieckiem, siedząc obok, ale bądź blisko i zajmij się codziennymi czynnościami. Niech dziecko prosi o pomoc, o sprawdzenie, pozwól mu się wykazać. W szkole przecież musi liczyć na siebie;
• schemat dnia, który dotyczy czasu na odpoczynek, sport, naukę, sprzątanie, spotkania z przyjaciółmi itp., wprowadza poczucie bezpieczeństwa. Pozwala nauczyć się planowania pracy;
• długie wywody, mające na celu zachęcenie do nauki, przynoszą odwrotny skutek, szczególnie, gdy zaczynają się od słów: „Ile raz ci mówiłem/am”, „Ja chcę tylko, żebyś miał/miała lepiej ode mnie”;
• nikt nie cieszy się z niepowodzeń, m.in. słabych ocen, gdyż sprawiają, że człowiek czuje się nikim. Jeśli w domu potwierdzisz to uczucie, zniechęcisz do dalszej pracy.  Wspólne rozwiązanie problemu może pomóc Twojemu dziecku i Tobie!

Łatwo się zniechęcić do pracy, gdy:

• nie dostrzega się sukcesów, nawet tych małych, a roztrząsa się porażki;
• ton rozkazujący ( Siadaj do lekcji!, Posprzątaj !). Nawet jeśli „schowa” to za słowem PROSZĘ (Siadaj do lekcji, proszę!);
• zamiast opisać problem, wyjaśnić swój punkt widzenia, zaproponować rozwiązanie: oskarża,  poniża, ośmiesza, zniechęca, zawstydza, grozi;
• neguje się uczucia (Czego ty się boisz?; To nie jest trudne, pomyśl!);
• uogólniamy, używając słów : znowu, ciągle nigdy (Znowu dostałeś tróję, stać cię na więcej; Ciągle są z tobą problemy; Nigdy nie można na tobie polegać);
• w domu źle się mówi o szkole i nauczycielach (Co oni tam znowu wymyślili, Ta to już niczego nie nauczy, Ten to się uwziął), bo Wasz stosunek do szkoły i do nauczyciela ma wpływ na stosunek do nauki Waszego dziecka;

Praca (w domu czy w szkole) powinna być źródłem satysfakcji, budować poczucie wartości, a nie być przykrym obowiązkiem. Bowiem tylko dzięki ciężkiej pracy i systematyczności możemy odnieść w życiu sukces!

 

Żródło:

A. Faber, E. Mazlish, „Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i szkole”

Porady dla rodziców dziecka, u którego stwierdzono dysleksję rozwojową

 

Dysleksja rozwojowa to specyficzne trudności w uczeniu się m. in. czytania, pisania, liczenia. Trudności te wynikają z pewnych zakłóceń w rozwoju u dziecka czynności mowy, spostrzegania, pamięci (słuchowej i wzrokowej), ruchu czy koncentracji.

Specjaliści wyróżniają różne rodzaje dysleksji rozwojowej:

• dysleksja: trudności w czytaniu, dzieci z dysleksją czytają zwykle wolniej,
• dysortografia: trudności w opanowaniu poprawnej pisowni (w tym popełnianie błędów ortograficznych),
• dysgrafia: trudności w opanowaniu czytelnego pisania (bazgranie jak kura pazurem),
• dyskalkulia: trudności w uczeniu się matematyki.

Objawy – czyli co powinno zaniepokoić rodzica

Rozpoznanie i diagnoza dysleksji możliwe są dopiero u starszych dzieci, u których rozwija się w pełni umiejętność czytania i pisania. Jednakże w okresie niemowlęcym, przedszkolnym i wczesnoszkolnym można zaobserwować pierwsze symptomy, które powinny zaniepokoić rodziców.

Są to:

• opóźniony i słaby rozwój mowy: trudności z wypowiedzeniem złożonych wyrazów, zapamiętywaniem nazw, piosenek, wierszyków, budowaniem wypowiedzi; trudności 
  z podzieleniem wyrazu na głoski i sylaby,
• opóźniony rozwój ruchowy i mała sprawność ruchowa: niewłaściwa koordynacja ruchów podczas czynności samoobsługowych, np. sznurowanie butów,
• niechęć do rysowania, układanek, zabaw ruchowych, trudności z odtwarzaniem wzorów graficznych i szlaczków,
• oburęczność: mylenie prawej i lewej ręki, trudności z używaniem określeń prawo -lewo, nad-pod, itp.,
• pierwsze trudności w nauce czytania

 

W pracy z uczniem dyslektycznym należy przede wszystkim zrozumieć fakt, iż dysleksja nie jest chorobą, nie można więc jej wyleczyć ani z niej wyrosnąć. Wczesne zdiagnozowanie dziecka z dysleksją rozwojową umożliwia skuteczną pomoc uczniowi poprzez wszechstronną stymulację jego rozwoju intelektualnego. Współpraca rodziców, szkoły, poradni umożliwia prawidłowy rozwój ucznia i niweluje jego dysfunkcje, braki. 

Poniżej znajdują się wskazówki dla rodziców, którzy mają dzieci dyslektyczne.

1. Zwrócenie uwagi na niepokojące symptomy w wieku wczesnoszkolnym, które mogą świadczyć o ryzyku wystąpienia dysleksji.

2. Kontakt z Poradnią Pedagogiczno – Psychologiczną w celu zdiagnozowania ewentualnej dysleksji rozwojowej.

3. Wczesne podjęcie terapii w poradni służące zniwelowaniu dysfunkcji i braków w procesie przyswajania wiedzy w szkole.

4. Rzetelne, systematyczne, codzienne ćwiczenia wg zaleceń poradni (terapia domowa 15-30 minut każdego dnia), ponieważ systematyczna praca rodziców z dzieckiem dyslektycznym w domu skutkuje sukcesami dziecka w szkole i jego wyższą samooceną.

5. Prowadzenie zajęć ruchowych na pozór nie mających nic wspólnego z czynnością czytania czy pisania, lecz w istocie bardzo ważnych, gdyż poprawiają koordynację wzrokowo – ruchową i usprawniają połączenia mózgowe, które u dyslektyków pracują inaczej.

6. Umiejętne mobilizowanie dziecka do pracy, rozumienie i docenianie jego wysiłku, pocieszanie i wsparcie w razie niepowodzeń (sukces niejednokrotnie przychodzi po wielu porażkach).

7. Sięgnięcie po odpowiednią literaturę fachową oraz konsultacje z nauczycielem i pedagogiem szkolnym.

8. Sprawdzanie napisanej pracy domowej, ale w żadnym wypadku niewyręczanie dziecka w odrabianiu lekcji.

9.Uświadomienie sobie, że uczeń z dysleksją nie jest dzieckiem chorym umysłowo i nie jest to powód do wstydu, jednakże zaniedbania lub zaniechanie terapii prowadzą do pogłębienia się dysfunkcji dziecka, co skutkuje niepowodzeniami w szkole i w życiu dorosłym.

 

Źródła:

www.dysleksja.pl

www.dardysleksji.pl

www.bdadyslexia.org.uk

Uczeń z dysleksją w szkole -poradnik nie tylko dla polonistów, Marta Bogdanowicz, Wydawnictwo Operon